Beni kaç kere dövdüler, adını söylemedim
Ahmet Kaya
Bir neçə gündür, ürəyimə damıb ki, ömrümün sonu çatıb. Mənim ürəyim heç zaman yalan danışmaz. Buna görə təcili şəkildə bir para tədbirlər həyata keçirmişəm. Birincisi, tövbələyib, qüsl eləmişəm. Səhər-səhər tülkü durmazdan ayağa qalxıb, günortayadək namaz qılır, bir tikə quru çörək sulayır, əsir əsgərin iştəhası ilə yeyib, yenə də namaz qılıram. Bağışla, yadımdan çıxmışdı. Mən bu günlər, ümumiyyətlə, oruc tuturam. Bəli, bəli. Heç nə yemirəm. Cızma-qaralarımdan aldığım qəpik-quruşu da Afrikanın aclarına ehsan edib, nəzir demişəm. Əlbəttə, fəqət musəlman ölkələrdə yaşayan aclara. (Onsuz da, aclıq yalnız musəlmanlara məxsusdur). Hamıdan önəmlisi efiraf planımdır. Bəli, bəli. Ulu babalarımızdan əsirlər və nəsillər boyu “Etiraf” adlı genetik xəstəlik mahiyyətini dəyişmədən yoluxub, nəhayət, mənə çatıb.
Indiyədək məni bir neçə dəfə “Ettelaat”a aparıb, döysələr də, heç nəyi boynuma almamışam. Axı mən onda əsl musəlaman deyildim! Amma indi etiraf edəcəyəm. Bütün gördüyüm və görmədiyim işləri boynuma alacağam. Cinayət Məcəlləsinin bütün bəndləri, maddələri istisnasız mənim cinayətlərimə tətbiq olunacaq və ilaxır. Keçən il Təbrizin “Ettelaat” təcridxanasında gözlərimi bağlayıb, dar bir dalanda gecəni səhərədək o yan-bu yana dolandırdılar. Iki addım atırdım, deyirdilər: ”Dön sağa”. Üç addım atırdım: ”Indi də sola” - deyə səhərədək sinirlərimi pozurdular. Sonra “karser”ə saldılar. Yuxusuz olsam da, qışın günü sulu döşəmənin üstündə uzanmaqdan çəkindim. Axşamacan ayaqüstə durdum. Axşam yenə də istintaq otağına aparıldım. Müstəntiq “Bismillahir-rəhmanir-rəhim” deyib, dərhal ana-bacımı söyməyə başladı. Mənim isə gülməkdən az qala ürəyim ağzıma gəlmişdi. Qalxıb qulağımın dibinə bir şapalaq qoydu: “Qeyrətsizin birisi, adamın namusuna söyüləndə hırıldamaz!” - deyə paltarlarımı soyunmağı tələb elədi. Əynimdə bir nazik şortikdən başqa heç nə qalmadı. Sonra məni “Ettelaat”ın həyətinə ötürdülər. Şaxta-küləkdən donsam da, tərpənmədən düz yerimdə dayandım. Qısası, 4 gün saxldılar, sonra buraxdılar. Hələ də bilmirəm, məni nəyə tutmuşdular!? Yaxud, nəyi etiraf etməyi tələb edirdilər?! Bir dəfə soruşdum: ”Nəyi etiraf edim?” Dedilər: “Hər nə bilirsən”. Mən də başladım Şopenhauer, Nitsşe, Kant, Heydegger, Puper, Rassel, Mişel Butur, Vitginiştayn və digər filosoflardan hər nə bilirdim, danışdım. Sonunda T.S.Eliotun məşhur şah əsəri “Bayır ölkə”ni (Waste land) ingiliscə oxumağa başladığım zaman böyrumdə duran məmur barmağı ilə beyninə işarə edib, müstəntiqə dedi: ”Əşşi, bu gic...di”. Sonra üzünü mənə sarı çevirib: ”Bu şarlatanların yerinə bir az da Quran oxuyub, qiyamətdən qorx” - dedi. 4 səhifəlik, qiyamət haqda yazılmış “Nəbə” surəsini ərəbcə oxumağa başladım.
Müstəntiq:
- Neçə yaşın var, musəlmansan?”
- 25. Müsəlmanam.
- Quranı haçan əzbərləmisən?
-14 yaşıma qədər. Bütünlüklə əzbər bilmirəm.
- Ərəb və ingiliscədən başqa hansı dilləri bilirsən?
- Sizdən başqa bütün millətlərlə dil tapmağa qadirəm.
Bunu deyəndən sonra acığından mənimlə farsca danışdı. Mən isə məcburiyyətdən həmən dildə cavab verdim.
- Indiyəcən hansı xarici ölkələrə getmisən?
- Heç yerə.
Bir az fikirləşib:
- Əgər xarici ölkələrin birisinə addımını qoysaydın, səni casusluq ittihamı ilə özüm kəfənləyərdim” - deyib əlavə etdi - Bu neçə dil bilən heyvanın (filan yerindən) 5 kiloluq daş asın, kimlərə ... verdiyini də etiraf edər”.
Sonra başını bulaya-bulaya ayağa qalxıb getdi. Nə isə... Orada etmədiyim etirafi indi edirəm: “O adam özüməm”.
Əl-fatihə...
